اشعار

هر چـند کـشـیـدند به تعـیـیـن تو حـدها            آخــر نـرسیــدنــد به درک تو خِــردها

تا وسـعـت آیـیــنـۀ لطف تو بـسـنـجـنـد            محــوند ازلهــا هــمه در روی ابــدهــا

تو خوبی و جز خوب تو را نیست سزاوار           تو خـوبی و ماها همه بد؛ وای به بدها

دل آمده امــروز، نسیــمانــه به بــاغت           تا پُــر کند از غـنچــۀ لطف تو سبــدها

هر کس که شنیده‌ست مقــام حرمت را           بر عــزّت زوّار تو بُـرده است حسدها

تنهــا منِ نــاچیــز، نه شــرمنـدۀ لطفت           یکبار نه، دهها شده، دهها نه که صدها

دریــایی و امــواج تو را نیـست نهایت           در شــرح تو غــرقند رقـمـها و عددها

ازمن همه یک «بوالحسن» و از تو عنایات           از من همه یک «یاعلی» و از تو مددها

حـق است تو را نور ولایت به عــلائم           ختم است تو را تخت خلافت به سندها

تا آل علی هست به اغیار چه حـاجت؟           با بودن صدها چه نیــازی به نـودها؟!

دعوت شدگانیم ز لطف تو در این بزم           ای گــمشــدۀ کــوچــۀ شــوق تو، بلدها

امیـد به دیــدار تو داریم، رضــا جــان           روزی که گــذاریم سر خود به لحـدها

دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست            دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند

دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد            مِهرت آئیـنه به رخســار نبندد چه کند

دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش            چشم، بر چشم گــرفتــار نبندد چه کند

کیست شایستۀ مدح قدِ سَــروِ تو رضا            دل دخیــلِ قــدم یــار نـبـنـدد چــه کـند

سائلت وقت عبــور تو ز بــازارِ نظـر            راه، با چشــم خــریــدار نبـندد چه کند

تو رضایی و خدا روحِ رضامـنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خــداوندیِ تو

ای همه عــالـم امکـان شده سرگردانت            وی ســرِ خـوان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قَــدَمت ریگِ رَهَند            همۀ کون و مکان ریـزه خـور دستانت

پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد            دیده چون باز کنی روز شود حیـرانت

سایه بر سر فِکَن ای زادۀ زهرا و علی            دودمــان تو نظر دوختــه بر چـشمانت

پارۀ جان پــدر! کــوثــر ثـانیِ رسول!            مــادرت مَــحــوِ ز بر داشتـنِ قــرآنـت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را            «مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت»

انــبــیــا کــارگــزار ره نــورانــیِ تــو            پــاسبانان مــقــرّب هــمگــی دربــانت

تو رضایی و خـدا روحِ رضامنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسمـاء خـداوندیِ تو

کم کم دل هوایی مان بال و پـر گرفت            محتـاج لحـظه های تو راه سفـر گرفت

دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید            پائین پات دست دعــا روی سر گرفت

نجوای عشق، هـمـهمـۀ زائـران اشک            پیـراهن ضریـح تو را چـشم تر گرفت

حاجت زیاد و بذل عنایات بی حد است           هر دل شکسته تر که بود بیشتر گرفت

آقا «قسم به جان جوادت» چه می کند            با این قسم گرفت هر آن کس اگر گرفت

آهو شدن که قسمت هـر کس نمی شود            ضامن ترین امام مرا هم به بـر گرفت

باب الجواد بود که بغض دلــم شکست            شعرم تمام بود ولی تــازه ســر گرفت

آقا ســلام! ســوز و نــوایــی به مــا بـده           هر صبــح و شام حال بکـایی به ما بده

دل تنگ دیــدن تو شدیم ایّهــا الغــریب!           آغوش خویش وا کن و جـایی به ما بده

تنها به عشق دیدن تو نـدبـه خـوان شدیم           هر صبحِ جمعه حـال دعــایی به ما بده

این دیده ای که غیر تو هر چیز دیده است           از ما بگیــر و چـشـم خــدایی به ما بده

تا کی اسیــر لــذّت نـفـسـانـیـت شـدن؟!           بشکن حصار و برگ رهـایی به ما بده

زنگــار معـصیت دل ما را سیــاه کـرد           با کیــمیــای عشق، جـلایــی به ما بـده

شایـسـتـۀ مُحـب تو روی سـیـاه نـیـست           این جلــوه را بگیــر و نمایـی به ما بده

دراین زمان که هر که به دنبال زندگی است           توفـیــق نــوکــری و گـدایی به مــا بده

چیــزی نمانــده تا که مُحــرّم فــرا رسد          سـهـمــیّــۀ امــام رضــایـی به مــا بــده

سهمیّه ای که قطره ای از آن گره گشاست          در دیــده ها بـریـز و صفـایی به ما بده

در هر فــراز روضــۀ گــودال قـتـلـگاه          حال و هــوای کرب و بــلایی به ما بده

گر چه آلـوده تـن و نـامـه سـیـاه آمـده ام            کن عـنـایت که به امـیـد نـگـاه آمـده ام

حرمت کعبۀ عـشق و نگهت چـشم خـدا            به طـواف حـرمت غـرق گـنـاه آمده ام

خسته از سرکشیِ نفـس ز حق بی خبرم            شب ظـلـمـانی ام و در پـیِ مـاه آمده ام

نکـنـد روی بـگـردانـی و راهـم نـدهـی            که به امـید نگـاه، این هـمه راه آمده ام

همۀ حاجـت من دیـدن رخـسار شماست            من بدین در، نه پیِ حشمت و جاه آمده ام

همـۀ هـستی من اشـک غـم کـربـبلاست            زان سبب محضرتان جامه سیاه آمده ام

کربلا، کرب و بلا در دل ما ساخته است            کـز غـمش با شـرر و شعلۀ آه آمـده ام

تا زنده ایم شــور حسینی شعــار ماست            این سبک زنــدگی سند افــتخـار ماست

ما انـتخــاب مــادر قــامت خــمیــده ایم            فــردا بهشت فـاطمه در انتظــار ماست

روضه به روضه پای شما پیـر میشویم            مــوی سفید نــوکـریت اعتــبــار مـاست

تا روضه هست ثانیه ای گــم نمی شویم           هر روز رأس ساعت هیئت قرار ماست

طبق بیــان حضــرت صــادق دل شـما            در لحظه های روضه و گریه کنار ماست

ما جمعــمان فقط به شما جمـع می شـود           این جـمع هیــأتــی سبب اقــتــدار ماست

جــذب نــگــارخــانــه دنیـا نمی شــویـم            دنیــا خودش اسیــر نگــاه نگــار ماست

پخش سبک  

دست من و دامن این ، آقا که خیـلی کریـمِ          لطف و عنایتش به ما ، ثابت شده از قدیـمِ

شب شب عیدی دادن ، فاطمه شد به عاشقا          میــده برات سفر ، مــدیـنه و کــرب و بلا

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

************************************************

از سر شب تا به سحر، دلم میخواد دعا کنم          گــوشۀ سجــاده فقط ، من آقــامو صدا کنم

دل رو به دریا می زنم، تا حرمت پل میزنم          به دامنت با حاجتام ، دست تـوسل می زنم

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

************************************************

تــربت مشهدت آقــا ، سرمۀ چــشم ملــکِ          ضریــح با صفــای تو ، قــبـله نه تا فــلکِ

اسم تو تا نمی بــرم ، قــفل دلــم وا نمیـشه          غیر محبتــت آقا ، چیـزی تو دل جا نمیشه

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

************************************************

لحظه ای هم رهام کنی، بدون که کارم تمامِ          حتی نفس کــشیدنم ، بــدون عشقت حــرامِ

بوی بهشت میرسد از، هر جایی که حرف شماست          خوش به حال عاشقی که، عمرش فقط صرف شماست

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

پخش سبک  

تجــلّی خــورشیــد، ولا مبــارک باشد            ولادت حضرت ِ ، رضا مبارک باشد

نام سبــحــان ، مــدح سلطــان ، گــشتــه ذکــر عــاشقــانی که به عشــقــش مبتــلایــند

پیــروان و ، بــی قــراران ، شــاد و خــوشحــال از قــدومِ یــوسف زهــرا رضــایــند

حضرت نجمه ، گوهر آورده            بر بهشت جان ، کـوثر آورده

یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم

*****************************************************

سیــد و سَروَر آمد ، جان پیــمبـر آمد            دسته گل ِ زیبای موسی بن جعفر آمد

حجت الله ، یابن زهرا ، تا قیامت دل به لطف و جود بی حدّ تو بستیم

ای ولیّ ، نعمت ما ، در طواف مرقد نورانی ات بودیم و هستیم

مضجـع پــاکت ، قــبلۀ دلـهــا            نام زـیبــایت ،حــلّ مشکــلها

یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم

*****************************************************

عبــد فــقیــریم آقا ، به تو اسیــریم آقا            برات کــربلا رو ، ازت میگــیریم آقا

از کرامت ، کن عنایت ، تا قیامت بر ولایت مبتلا باشیم رضا جان

در رَه ِ دین ، با محبّین ، اربعین امضا نما تا کربلا باشیم رضا جان

کن دعا حقّ ِ ، خیل ِ خوبانت            همسفر گـردیم ، با شهیــدانت

یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم

امشب که خدا با تو نـمـایـان شــده آقا            انــگـار دلـم تـازه مـسـلـمـان شـده آقـا

از یـاد بــرد نـام  بــهـشــت ابــدی را            هر کس که دلش اهل خراسان شده آقا

هرکس كه رسیده است به جایی ومقامی            از خـاک در خانـه سـلـطـان شــده آقـا

باید بنـویـسـند كــه گنجـیـنـۀ عــرشیـم            در سیـنـۀ ماعـشق تو پـنـهـان شده آقا

فهمـیده ام از هـیـمـنۀ نـور حـضورت            با دیـدن تــو فـاطـمـه خـنـدان شده آقـا

من را ببر از خانه به مـیخـانه، ترم کن

دستی سـر گـیـسو زده دیوانه ترم کن

لبـخنــد بــزن تــا که ببـیـنـند رضا را            آیــات جــمـالــی و جــلالــی خــدا را

لبـخـند بزن تــا کــه ببـیـنـند حـسـیـنی            تا با توحسـن جلوه کند عـرض و سما را

لبخـنـد بزن تا همه در کــیـش تو آیـند            تا شهر حـسیـنیه کـند صــومـعـه ها را

باید كه شــب آمــدنـت بــاز بـگـویـنـد            تقوای تو را، زُهـد تو را، شوق دعا را

بوی تو ز پیـراهن یوسف گـذری كرد            بخشید به چـشـم تـر یــعـقـوب شـفا را

ای آب وهوای دل من با حـرمت گرم

ای ناز نـفـس های خـداونـد دمت گرم

شأنی به جهان بیشتر از نوکری ات نیست            فریاد که دل خواه تر از دلبری ات نیست

یک عمر هلاک تو واین جذبۀ عـشقیم            خاک تو سرم باد که چون سروریت نیست

حتما به علی رفته ای ایـنقدر شگـفـتی            کس نیست، گرفتار دم حـیدری ات نیست

ای معـجــزۀ دامن زهــرا ز نـگـاهـت            پیداست دلی همچو دل مادری ات نیست

هنگام حدیث است بخوان سلسلة العـشق            تا خلـق نویسند تكی دیگری ات نیست

من آمـده ام ســجـده کــنم اوج بـگیـرم            گفتند که جانبخش تر از پادریت نیست

صد شکر خدا صحن گوهرشـاد به ما داد

ما بی کس و او پنجره فـولاد به ما داد

سوگـنـد سر کعـبه بــه دامــان تو باشد            صــد چـلۀ دل قـبـلـه چراغان تو باشد

من بچـۀ آهــویـم و دنــبال تـو هـسـتـم            آقا بــه دلــم حـق بـده حـیـران تو باشد

این خطّه اگر سبز و بلند است و خدایی            اصلا نه عجیب است که ایران تو باشد

جبریل اگربال وپرش سایۀ عرش است            بر روی سـرش سـایـۀ ایـوان تو باشـد

بیچاره بهـشت است که هـر شام تولـد            حـیـران چـراغـان خـیــابـان تـو بـاشـد

امشب سر سال اسـت بده خرجی ما را

هــم پـنــجره فـولاد و هـم کربـبـلا را

ما درد نهـانی و تــوآن لــطف عـیانی            ما کمتر از ایـنـیـم و تو بالاتـر از آنی

بدجور گره خورده به گیسوی شمائـیم            مـا را ز سـرت وا نکـنـی زود نـرانی

بر فرش حرم گرد وغباریم و نشستیم            ما را نـتـکـانی، نـتـکــانــی، نــتکـانی

ما نیز سفـارش شدۀ فــاطـمـه هـسـتیم            خواهی بکـش اما در دیــگر نکـشـانی

ما را به نفس های تو بخـشیده خداوند            ما را به سـر سـفـرۀ غـیــری نـنـشـانی

گیسوی من از غصه تان پیر شـد آقا

كـو كربــبلا و نـجـفـم! دیــر شــد آقـا

دیر وقـتی ست دلم عـرض ارادت دارد           مـاه ذیعـقـده شـد و قـصد زیـارت دارد

نور می آید از آن دور، سفر نزدیك است             این چنین حضرت خورشید عنایت دارد

حـاجـیـان در تب و تـابِ سـفـر بیت الله              مُحـرم كـوی رضـا كعـبۀ حـاجت دارد

روز میلاد كریم است، كرم حیران است              گوشه چشـمی بـه گـدا نیز كـفایت دارد

كنج ایوان طلا روی لب این زمزمه بود              كـمِ ما هـسـت ولـی شـاه كـرامـت دارد

لحظه ای نیست كه نقّاره به گوشم نرسد              جای جـای حـرمـش روح اجـابت دارد

آن طرف پنجره فولاد چه غوغایی بود              مشهد از جنس بهشت است، قیامت دارد

سـایۀ لـطـف رضا بـر سـر زائـر افـتاد              تـا دم مـرگ دلــم شــوق زیـارت دارد

بالای شعـر خـویش نـوشتم هـوالطیف            تا که کنم ثنای تو ای حضرت شریف

هم پیـرو تو تاج سـر اهـل عـالـم است            هم منکر تو خوار وسرافکنده و خفیف

 این جمله های ناقـص ودر حدّ فهـم ما            در وصف توست کوته و ناپخته و ضعیف

اصلا زبـان الـکـن مـا در مـقـام مـدح            کی میشود به وصف دو چشم شما حریف

ای صـاحـب بـهـشـت حـریم شـما کجا            سعی و صفا و رکن و مقام و منا و خیف

ای مـهربان عـالم و ای هـشتـمین امام

بـر آســتــان قــدس شـما بـارهـا سـلام

شبهای جشن، صحن شما دلـرباتر است            باور کن از بهشـت خدا باصفاتر است

وقـتی فـرشته زائر بی طاقـت شماست            یعــنی ز کـبریا حرمت کـبریا تر است

در خانۀ تو هیچ غـریبی غریبـه نیست            گـویا غـریب پـیش شـما آشـناتـر است

جنــس طـلای تو به خـدا فـرق می کند            اینجا طلا به برکت نامت طلاتر است

وقـتی شفـا درون غبارت نهـفـته است            یعنی غـبار تو ز طلا کـیـمیـاتـر اسـت

بعضی صفات پیش تو برعکس می شوند            داراتر است پیش تو هرکس گداتراست

ایـران به بـرکـت قـدمت مـانـدگـار شد

کـل چـهـار فــصـل دل مـا بـهــار شـد

خورشـیدِ خـانـوادۀ مـوسی بن جعفری            مــولای بـا مـحــبّـتـی و ذرّه پــروری

گـفـتـی ســه بـار دیـدن زوّار می روی            آقا تو در وفای به عـهد از همه سـری

سیمای اهل بیت همه در جمال توست            من مانده ام که فـاطمه ای یاکه حـیدری

ایران الی الابد همه در زیر چتر توست            این آب و خاک راتو زعیمی تو رهبری

کافیست یک اشارۀ تان تا که مثل رعد            بـدخواه شیعه را تو به زانو در آوری

آوازه ات به حـیـدر کـرار رفـتـه اسـت 

آقـا شجـاعـتت بــه عـلمدار رفته است

بـگـذار تـا مــرور کـنـد بـاز نـوکـرت            آن خاطـرات کودکـی خویش در برت

از شـیـشۀ قـطـار سـرک هـا کـشـیده ام            تـا بــنـگــرم ز دور حــریـم مــنـورت

در خاطرات کودکی ام نقش بسته است            آن سنگ های صیقـلی و سبز مرمرت

بـا لـذتـی عـجـیب شـمـردم هـزار بـار            تعـداد زنگ ساعـت زیـبـای سر درت

با شوق پـولی از پدر خـود گـرفـتـم و            انــداخــتـم درون ضـریـح مــطـهـرت

در زیر دست وپای همه سخت مانده ام

تا دست خویش را به ضریحت رسانده ام

آنکس که بارضایت شخصش خدارضاست           فـرزند هــفتم عـلی مرتضی رضاست

از کـودکـی همـیـشه بدهـکـار او شدیم            یک پای خاطرات تمامیّ ما رضاست

نـقّـاره مـی زنـنـد بـیـا خـوب گوش کن            گـویا تـرانـۀ لب آنهـا رضـا رضاست

تا سـفـره دار کــشور مـا هست فـاطمه            سوگند می خورم نمک سفره ها رضاست

بایـد بـه وسعـت کـرمـش اتـکـا کـنـیـم            عمریست خرج هر چه گرفتار با رضاست

زیـبـا تـرین کـلام لـب من تـمـام عـمـر            حس می کنم همیشه همین ذکریا رضاست

عالم کمی ز وسعت صحن امام اوست

یک شعبه از بهشت به دارالسلام اوست

یک سلام از ما جواب از سمت مرقد با شما           فُطــرس نامه بر تهران به مشهـد بـا شما

باز هم میل زیارت کرده ایـم از راه دور           نیت ازما، قصد از ما، رفت و آمد با شما

ما کبــوتــرهای بی بــالیــم امــا آمــدیــم           لـذّت پــرواز در اطــراف گــنــبد با شما

نمرۀ ما صفر شد از بیست اما در عوض          زنــدگی ما همه از صفــر تا صـد با شما

خِـطّــۀ ما تشنـۀ آب حیــات و نــور بود          خشکســال خــاکــمان اما سـر آمد با شما

این دیار، این سرزمین، این زادگاه، این مرز وبوم

برکتش از توست «یا من یکشفُ کلَّ الهُموم»

ســرپـنــاه نا امیــدان مأمن مــأیــوس هـا           ایستگــاه آخـرِ ای کــاش ها، افــسوس ها

گرم در رویای صحن و گنبد و گلدسته هاست           زائر دلخسته و بی خواب از کــابوس ها

نور گیرد ماه، تا شب های جمعه در حرم           می طراود نغـمۀ یا نــور و یا قــدوس ها

می رسند از راه زائرها، ملائک گردشان           فـرش زیر پایشان هم شهپـر طاووس ها

در ازای قطره هایی اشک با خود میبرند           از اجابت، از کرم، از لطف... اقیانوس ها

هر که صید توست دیگر در قفس محبوس نیست

در گل ایرانیان خاکی بغیر از طوس نیست

من اگر از دست خود آزاد باشم بهتر است           طائــر پــر بسته صیــاد باشم بهتـر است

زادۀ هر جای این دنیا که باشم خوب نیست           از اهــالــی رضا آبــاد باشم بهتــر است

هرکه کنج دنج خود را در حرم دارد ولی           من اگر در صحن گوهرشاد باشم بهتر است

راستی با خود مریضی لاعلاج آورده ام           پس کنار پنجره فــولاد باشم بهتــر است

عــقــدۀ کــورم به لبخند ملیــحت باز شد

دست های بسته ام پای ضریحت باز شد

عاقبت یا ساکن خاک خــراسان می شوم           یا شهـید جــادۀ مشهـد به تهران می شوم

زاغکی زشتم ولی نزد تو چشمم روشن است           یا کبوتر یا که آهو یا که انسـان می شوم

در زیارت ها سرم پایین تر از قبل است و من           پشت ابر گریه ها از شرم پنهان می شوم

بازدیـد هرکه هر بــار آمده پس می دهی           و من از کــم آمدن هایم پشیـمان می شوم

خواب دیدم در حریمت شعرخوانی میکنم          روزی آخر شاعر دربار سلطان می شوم

پاسخ این خواهشم در بند امضای شماست

الغرض یک حرف دارم باتو آن هم کربلاست

لب اگر خـورد به پیـمـانه بهـا می گیرد           سنــگ با دست شما حکم طلا می گیرد

شـاهــد واقـعـه سلـمـانی نیـشابـوراست           هر کسی خواست بداندکه کجا می گیرد

قـصۀ شیـخ بـهایـی و حـرم ثـابـت کرد           رحـمـت واسـعـۀ تو هـمـه را می گـیرد

این حرم کهف حصین است چه حاجت به طلسم؟!           دامـن آلـوده در آن بـوی خـدا می گـیرد

عــشـق وارد شــدن وقـت اذان را دارم           که دلم در صف عـشـاق صـفا می گیرد

قدمش میگذرد بی خطراز روی صراط           هر کسی دست به دامــان شما می گیرد

عــالـم آل مــحـمــد ز دم تــوسـت اگـر           بیشتر حـوزه در اطراف تو پا می گیرد

شب میلاد تو از عرش خـود جـبـرائیل           زود می آید و در صحن تو جا می گیرد

قـبـۀ پـادشـه طـوس چنان کـربـبـلاست           که در آن بی بُـرو برگرد دعـا می گیرد

واقـعا پـنجـره فـولاد شـفاخـانـۀ مـاست           کـور می آیـد و فی الـفـور شـفـا می گیرد

شاغـلم شغـل مـن این ست گـدایت باشم           کـارم از بـرکـت الطـاف رضا می گیرد

ارمنـی بـود مـردد که بگیـری دسـتـش           گـفـتـمـش محـضر دلـدار بـیا! می گـیرد

صحن تو شهرۀ خلق است به ترفیع مقام           شـاه عـبـاس در آن حـکـم گـدا می گیرد

پُر درآمد تر ازین شغل دگرشغلی نیست           دعـبـل ازدست تو با شعـر عبا می گیرد

"فـلـسـفی" نـیسـتم اما پی این فـلـسـفه ام           که چــرا هرکه ز تو کــرببلا می گیرد؟

شکر صد بار خـدا را که سعادت دارم           فـرصت آمــدن و عــرض ارادت دارم

بـاز در کـسـوّت یک عـبـد گــدا آمده ام           من از این جامه به تن خلعت شهرت دارم

دست من نیست اگر بی سر و پا آمده ام            دست من نیست اگر شوق زیارت دارم

قــصّۀ پـنـجــره فـولاد و مـرا می دانـی           من به بوسیـدن این پـنجـره عادت دارم

در این میـکـده خـیمه زده ام شاهد باش           دسـت امــیــد بـه دامــان اجــابـت دارم

این دل مردۀ من زندگی اش دست شماست           من خودم خوب به این نکته عنایت دارم

معجزه از تو عجیب است مگر؛ من حتّی            به گـدایـان تـو هـم چـشـم کـرامت دارم

حاجتم را ندهی پیش خودم خواهم گفت            او مرا خـواسته پیداست که قیمت دارم

" داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم "           این سلامی است که تا صبح قیامت دارم

پـدرم گـفت تـو هـم خـادم این آقـا بـاش           خادمی کردم و عمریست که عزّت دارم

خوشتر از طعم عسل طعم دعای سحر است           با همین زمـزمه ها راه به رحـمت دارم

شرط آن سلسـلۀ زرد تو را یادم هست           هر چه دارم من از آن شرط ولایت دارم

آسمان بـر آن شده تا با زمین ساغر زند          مهر خندد بر مه و مه خنده براختر زند

عرشیان را مرغ دل سوی مدینه پر زند          حضرت روح الامین بیت الولا را درزند

بوسه بر خاک ســرای موسی جعفر زند          دم ز وصــف بضعۀ زهرا و پیغمبر زند

در کــنار نجــمـه مـاه مرتضی پیدا شده

یا به طــور مـوسی کاظم رضا پیدا شده

آفــرینــش را بــه تــن روح مجـرّد آمده          مـژده در ذیــقعده از عــیدی موءّید آمـده

عــالــم خلــقت بــه از خـلد مـخـلّـد آمده          جـلــوه گـر حــسن خدای حیّ سرمد آمده

شیـرحـق در کعـبـه یا درمکّه احمد آمده          اهــل عــالَم عــــالِم آل محمّــد (ص) آمده

کیست این استاد دانشگاه کل حق راولی است

قبلۀ هفـتم امام هـشتم و ســوّم علی است

این پسر مرآت حُسن بی مثــال داوراست          این پسرهم مصطفی هم فاطـمه هـم حیدراست

این پسر قرآن بابا روی دست مــادراست          این پسردرهفت دریای ولایـت گوهراست

بهر ما ایـرانیان او شعـبه ای از کوثـر است             این رئوف اهلبیت این بضعۀ پیغـمـبراست

نجمه الحق یک جهان جان درجهان آورده ای

خــلق عالــم را امــام مهـربان آورده ای

مـاه آمـد در زمـین شد آسمان پروانه ای          اختران دلـداده خورشید فلک دیـوانه اش

مرغ دلم در بند دام و در هوای دانه اش          ملک دین از مقدمش آباد و دل ویـرانه ای

خــضر در بــزم ولایت تـشنۀ پیمانه اش          بحر رحمت جرعه ای ازجام سـقـّاخانه اش

غیر از این مولا که عالم ملتجی براوشود

کس ندیده شهریــاری ضامن آهــو شــود

آتش از بهر مُحبّ او گـلستــان مـی شود          دوزخ از فیض نگاهش باغ رضوان می شود

اشک با یاد غمش دریای غفران می شود          درد با خاک رهش بی نسخه درمان می شود

سنگ در صحنین اولعل بدخشان می شود          ریگ دردست گدایش دُرّ ومرجان می شود

گر بخواهد از دل آتـش عبـیر آیـد برون

وردهد فرمان زنقش پرده شیر آید برون

مهــر گیــرد وام از مهـر رخ تــابـان او          مه کم از خشـت طلا در گـوشۀ ایـوان او

آسمـانها قطــعه  ای از سـفــرۀ احسان او          آسمانی هــا، زمیــنی ها، هـمه مهمان او

بوالحسن کـنیه، علی نام ورضا عنوان او          شـهــریاران جهان خــاک در دربــان او

دوست درکویش نه تنهاسرفرازی می کند

دشــمن ار آیـد از اومهمان نوازی می کند

ای جمال حضرتت آئــینــه ربّ جــلـیــل          ای زبــانت بـا خدا در گفتگو بی جبرئیل

زائر قبرت هزاران نوح و موسی و خلیل          ماهِ رویت مشعـلِ انّـا هــدیــنـه السّــبــیل

مصطفی را بضعه و موسی ابن جعفر را سلیل          خاک کویت عطر جنّت آب جویت سلسبیل

ای تو را در آستین دست عطوفت اهلبیت

هم رضــای اهــلبیتی هــم رئوف اهلبیت

من اگر خوارم به گــلزار ولا خــار توأم          گر چه سربـار شمــایــم عــبد دربار توأم

مستمنـدی دردمــندی ســر بــدیــوار توأم          هم گرفــتــار دل اســتم هــم گرفـتار توأم

شکرحق عمری گدای کوی و دربار توأم            بـا نــگــاه لـطـفـت آقــا بـیـن زوّار تــوأم

یا بده جانی دگر یا جان مـن از تــن بگیر

من تو را میخواهم از تو، تو مرا از من بگیر

کیستم مـن سائــلی امــیّـدوارم یــا رضــا          تو گُل گلهائی و مــن خار خارم یـا رضا

این امیــدم این گــناه بــی شمارم یا رضا          این دل خون این دو چشم اشکبارم یارضا

جز گنه بر درگهت چیزی ندارم یا رضا          شرمسارم شرمســارم شرمسارم یا رضا

هرچه بودم هر که هستم تو پناهم داده ای

کی جوابم می کنی اکنون که راهم داده ای

من ز دور از کودکی دور شما گردیده ام          با شما از خردسالــی آشـنــا گــردیــده ام

بر سر کوی تو ای مــولا گــدا گردیده ام          سائلی بودم که گرد این سرا گــردیـده ام

گر چه خم از بار سنگین خـطا گردیده ام          شرمگین از اینهمه لطف وعطا گردیده ام

با شما بگذشته از آغــاز شــادیّ و غــمم

هر که هستم خاک زوّار حریمت میثـمـم

از آن زمان كه طرح دلـم را خدا كشید           آن را مـكـان سـلـطـنـت عـشـق آفـریـد

دل را به نام رعیت عـشق اتنخاب کرد           بر تاج وتخت ملک خودش شاه برگزید

شـاهی کـه مهـربان رئوف است و آشنا           شاهی که از فـقیر و گـدا ناز می خرید

آنکه درآسمان وزمین تاج وتخت داشت           هـمپای بال هـای زمین خـورده می پرید

مانند چـشم های پُـر از رحـمـت و صـفا           هرگز ندید دیده هـر کـس کـه دیـده دید

آقا جهـان به دور تو پـروانه می شـود..

شـاهی شـبـیه شــاه خـراسـان نمی شـود

بـاید كـبـوتـرانــه بـرایت غـزل نـوشـت           بـاید تو را شـبـیه خـدا بـی مـثل نـوشت

وقتی به چشم های شمـا می رسـد غــزل           باید به جای چشم دو كاسه عسل نوشت

آنكس كه جود را به توبخشید ای رئوف           دل را گدای خان شـمـا از ازل نـوشت

طـرز نـگـات زلـزلـه انــداخـت در دلم           آبـاد خانـه اش كه مـرا بر گـسل نوشت

کـار گـدای خـانـۀ تـو پـادشـاهـی اسـت           باید برای لطف تو ضرب المثل نوشت

ای آنـكـه گـشته ضامن آهـو مدد رسان

در زیر صفر مانده تبم را به صد رسان

در محضر تو خاكم و از خـاك كــمترم           یـعـنی كـه از تـمـام فـلـك نـیـز بـرتـرم

وقـتـی به پـیـش گـنـبـد زرد تو می رسم           گـویـا بهــشــت كـرده تـجـلّـی بـرابـرم

گـاهی شـبـیـه یـك نـخ سبـزم دخـیل تـو           گـاهـی در آسـمـان ســرایـت كـبـوتـرم

از اولـیـن سـفـر كه به پـا بوسـت آمـدم           دیـگر نـشد كـه از حـرمـت دل بیـاورم

جـز درب خـانـه ات در دیگـر نـمی زنم

حـاجت بـه جز حـریم تو جایی نمی برم

دستم بگیر غیر شمــا راه چـاره نیـست           در كار خیرحاجت هیچ استخاره نیست

گـنـبد نـگـو بـگـو كـه نـگـیـن جـهـانیان           گـلدسـته نه بگو كه سـتون های آسـمان

زائر نگو بگو كه ملك هـای عـرش حق           خـادم نـه جـبـرئـیـل خـداونـد لا مكـان

مرقـد  نگـو و كعبـه بگو بر ضریح او           بـوی خـدای می رسـد از بـارگـاهـشـان

هـر چـیزدر جـوار شــما پـر بـهـا شود           بیهـوده نیــست قیـمت بـالای زعـفران

هـر جـا رویـم از سر خوانت نمی رویم           از بس كه سفرۀ كرمت هست بی كران

دنـیـا بــه آسـتـان حـریـمـت دخـیـل شـد

كـوچـك تـرین گــای شـما جـبـرئـیل شد

نـســـیــم در بــدرم، گـرد راه آوردم          ز شـب سـیـاه تـرم رو بـه مــاه آوردم

نبود دسته گـلـم تا به دست، برگـیرم          در ایـن حـرم عـوض گـل گناه آوردم

به دل شکستگی ام گر شهود می طلبی          دو چـشمه اشـگ بـرایت گـواه آوردم

گـناه کارم و رو کرده ام به دارالزّهد          سـفــیـد مــویــم و روی ســیـاه آوردم

ز آتـش گـنـهـم آب دیــده خــشـکــیده          ز فــقـر اشـگ در ایـن خانه آه آوردم

هزار در به رویم باز بودو کردم ناز             نـیـاز خـویــش در ایـن بارگـاه آوردم

به نـامـۀ سیهـم خـطّ قـرمزی بکـشید          که بـر رئــوف رئـوفـان پــنـاه آوردم

خدا کند که مراهم سگـی حساب کند             کـه رو بـه کـوی رضا گاه گاه آوردم

سرشک خجلت و طومار جرم عمرم را            حــضـور مــظهــر عــفــو الـه آوردم

رواست تابنویسی به نخل خود«میثم»            کــه از بــهـشـت ولایـت گــیـاه آوردم

کرامت هست آن جایی که سائل میشود پیدا          اگرچه دست و پا گم میشود، دل میشود پیدا
گره از مشهد و قم وا نگشته برنخواهد گشت          برادر خواهری اینگـونه مشکل میشود پـیدا

ز هر دلشوره ای دل را به دریای تو باید زد          که قدر اشک از امواج سـاحــل میشود پیدا
دل ایران ز لطف سایۀ خورشید مشهد گرم           و قم همشیره اش چون ماه کامل میشود پیدا
دودلبر از جناب حضرت موسی بن جعفر چون          حسین و زینبی حیدر شمایل میشود پـیدا
بدون زهر هم معصومۀ دور از رضا می مرد          مثـالش زینب کـبری، دلایل میشود پیدا

ز آسـتـان رضـایـم؛ خــدا جـدا نـکــنـد            من و جـدائی از این آستـان خـدا نکـند

به پيش گـنـبد زرّينـش آفــتـاب مـنـيـر            ز رنگ زردى خـود دعــوى بهـا نكند

ز درگـه کـرمش دست الـتجـا نکــشـم‏            گـدا که دامن صـاحـب کـرم رهـا نکند

به روز حشر به باغ جنان ندارد جای            هر آن کسی که رضا را ز خود رضا نکند

به صحن او نکند کس هوای باغ بهشت            مگر کسی که ز روی رضا حیـا نکند

شها به زائر خود داده ‏ای تو وعدۀ لطف            کجا به وعدۀ خود چون توئی وفا نکند

مرده از فیض تو احیاگر جان می گردد           عـالم پیـر از این نشئه جـوان می گردد

ســر تـسلـیـم بـه پـای تــو فـرود آوردم            که به انگشت ولای تو جهان می گردد

تـا نهــد چـهــره بـه خـاک قـدم زوّارت            سنـگ از دامـنۀ کـوه، روان مـی گردد

بـا تـولاّی تـو چون سیـنۀ دریـا به کـلیم            وادی خوف و خطر مهد امان می گردد

هر کجـا نـام خـراسـان تـو آیـد به زبان            اشک شوق است که از دیده روان می گردد

سجـده بـر گـنبـد زرّین تو آرد خورشید            که به امواج فـضا نور فشان می گردد

آهوئی را که تو ضامن شوی ای ضامن خلق            خاک او سرمۀ صاحب نظران می گردد

همـه اعضای وجـودم؛ نه سر هر مویم            بـه ثـنای تـو سـراپـای زبـان می گردد

نـقـش شیـر از نگـه نـافـذ تو شیـر شود            گرگ در خطّۀ طوس تو شبان می گردد

همـچو بلبل که کند دور و بر گل پرواز            گرد گلدستۀ صحنین تو جان می گردد

دیده از هستی خود بلکه ز خود می پوشم            تا که چشمم به رواقت نگران می گردد

بـا تـو از آتـش دزوخ گـل جـنّت رویـد            بی تو گلخانۀ فردوس، خزان می گردد

زائـر کـوی تو آرد به خـداونـد طـواف            دل من گِـرد مـزار تو از آن می گردد

آسـمان هـا به طــواف حرمت مشغـولند            تا که بر گرد زمین چرخ زمان می گردد

تـیـغ بـا معـجـز ابـروت کنـد کـار سـپر            تیر از گردش چشم تو کمان می گردد

ناز بر جان کند و فخر فروشد به بهشت            تن هر کس که به خاک تو نهان می گردد

کــافـر ار نـام رضـا را ببـرد در دوزخ            دوزخ از فیض دمش رشک جنان می گردد

روز پرواز کتب پای صراط و مـیزان            کرم و لطف تو بر خلق عیان می گردد

لالـه از خـشت طلای تو برون آرد سر            سنگ با معجـز تو دُرّ گران می گردد

موسی از طور تو بانگ ارنی می شنود           عیسی از شوق تو بی تاب و توان می گردد

گر چه حجّ فـقـرائی به طـواف حـرمت            تـا ابـد دایـرۀ کـون و مکـان می گردد

گر به بازار جهان خلق جهان سود آرند            همـه بی مهـر ولای تو زیان می گردد

می دهد روی خدا را به همه خلق نشان            هرکه در کوی تو بی نام و نشان می گردد

هرکه بر پنجره های حرمت گیرد دست            پنجه اش عقده گشای همگان می گردد

روح بخش دل و جان است و روان قرآن           هر کجا وصف ثنای تو بیان می گردد

تـا کـند نـغـمه سـرایی به ثـنایـت (میثم)            گرد او روح ملک، رقص کنان می گردد